|
Julio Cezaro - Leginda, releginda klasikaĵo
|
|
Julio Cezaro - Leginda, releginda klasikaĵo |  Januaro 2017 |
La konata dramo Julio Cezaro, de Ŝekspiro, meritoplene sidas inter la klasikaĵoj de la monda literaturo. Indas legi kaj relegi ĝin. Temas pri la eterna batalado por konkeri politikan povon. Kaj pri la ombraj vojoj de konspirado.
La rakonto estas relative simpla. Julio Cezaro intencas alpreni la pozicion de imperiestro en Romo, kun absolutaj povoj. Lia edzino provas atentigi lin pri danĝeroj kaj antaŭdiristo admonas, ke li atentu pri la "idusoj martaj". Li ignoras ĉion kaj iras antaŭen.
Dume, Bruto (lia nevo, kvazaŭ filo) kaj Kassio (tiel!) konspiras "por la bono de Romo". En la dua akto, Kassio demandas Bruton: "Ĉu vi vizaĝon vian povas vidi?" Kaj Bruto respondas: "Kassio, ne; l'okulo ne sin vidas, Krom per rebrilo, per eksteraj iloj." Jen subtile esprimiĝas la blindiĝo de la konscienco, necesa por politikaj manovroj.
Sekvas kurioza kverelo inter la konspirantoj, kiu finiĝas per interkonsento. Murdi la cezaron estas ilia komuna intereso. Alvenas la fama sceno, en kiu la ponardita Cezaro diras: "Et tu, Brute?"
La murdo starigas politikan malstabiliĝon en Romo. La popolo indignas, sed videble ne klare komprenas la politikajn movojn de la superuloj. Fine, la kontraŭaj flankoj decidos la aferon per milito. Bruto, la ĉefa konspiranto, malvenkas, kaj sin mortigas por eviti kaptiĝon. Montriĝas, ke konspirado kaj perforto ne estas ta?gaj vojoj al politika povo.
Kiel ĉiu Ŝekspira verko, ankaŭ ĉi tiu estas plena je filozofiaj kaj psikologiaj aludoj. Kelkaj estas neforgeseblaj. En la dua akto, ekzemple:
"Timul' mil fojojn mortas antaŭ morto;
Nur unu morton spertas la bravulo."
El la dua akto, sceno 3:
"... ĉar envio ĉiam
La postesignojn de la virto sekvas."
Kaj multaj aliaj citaĵoj eblas. Sed pli grava estas la spirito de la dramo: la stumbloj de moralo, kiam politika avido troviĝas en la areno. Aktuala temo!
Ĉi tiu libro proponas apartan ĉarmon. La Esperanta traduko publikiĝis en la jaro 1906, fare de Daniel Henry Lambert, sub la respondeco de Brita Esperantista Asocio. Mi legis ĝin kiel eLibro-n. Estas tre interese konstati, ke jam en tiu komenca tempo de la lingvo oni jam povis krei fluan, ritman, esprimoriĉan version de la nuancoplena verko de la Bardo.
Leginda, releginda klasikaĵo!
La rakonto estas relative simpla. Julio Cezaro intencas alpreni la pozicion de imperiestro en Romo, kun absolutaj povoj. Lia edzino provas atentigi lin pri danĝeroj kaj antaŭdiristo admonas, ke li atentu pri la "idusoj martaj". Li ignoras ĉion kaj iras antaŭen.
Dume, Bruto (lia nevo, kvazaŭ filo) kaj Kassio (tiel!) konspiras "por la bono de Romo". En la dua akto, Kassio demandas Bruton: "Ĉu vi vizaĝon vian povas vidi?" Kaj Bruto respondas: "Kassio, ne; l'okulo ne sin vidas, Krom per rebrilo, per eksteraj iloj." Jen subtile esprimiĝas la blindiĝo de la konscienco, necesa por politikaj manovroj.
Sekvas kurioza kverelo inter la konspirantoj, kiu finiĝas per interkonsento. Murdi la cezaron estas ilia komuna intereso. Alvenas la fama sceno, en kiu la ponardita Cezaro diras: "Et tu, Brute?"
La murdo starigas politikan malstabiliĝon en Romo. La popolo indignas, sed videble ne klare komprenas la politikajn movojn de la superuloj. Fine, la kontraŭaj flankoj decidos la aferon per milito. Bruto, la ĉefa konspiranto, malvenkas, kaj sin mortigas por eviti kaptiĝon. Montriĝas, ke konspirado kaj perforto ne estas ta?gaj vojoj al politika povo.
Kiel ĉiu Ŝekspira verko, ankaŭ ĉi tiu estas plena je filozofiaj kaj psikologiaj aludoj. Kelkaj estas neforgeseblaj. En la dua akto, ekzemple:
"Timul' mil fojojn mortas antaŭ morto;
Nur unu morton spertas la bravulo."
El la dua akto, sceno 3:
"... ĉar envio ĉiam
La postesignojn de la virto sekvas."
Kaj multaj aliaj citaĵoj eblas. Sed pli grava estas la spirito de la dramo: la stumbloj de moralo, kiam politika avido troviĝas en la areno. Aktuala temo!
Ĉi tiu libro proponas apartan ĉarmon. La Esperanta traduko publikiĝis en la jaro 1906, fare de Daniel Henry Lambert, sub la respondeco de Brita Esperantista Asocio. Mi legis ĝin kiel eLibro-n. Estas tre interese konstati, ke jam en tiu komenca tempo de la lingvo oni jam povis krei fluan, ritman, esprimoriĉan version de la nuancoplena verko de la Bardo.
Leginda, releginda klasikaĵo!