Morto de artisto

Bjørn A. Bojesen

Paul Gubbins

Sten Johansson

Paŭlo S뿯½rgio Viana

Fiŝino

Christian Declerck

Ĉu vi ŝatas la romanan historion?

Morto de artisto estas pli granda ol sescent-paĝa romano. La libro temas pri la vivo de la roma imperiestro Nerono, (pK 54-68), pridiskutata personeco, unu el la plej kalumniataj el ĉiuj romaj imperiestroj.
La verkistino, per grava historia esplorado eĉ raportas pri la vivo de aliaj samtempuloj de Nerono kaj de iuj personoj de lia tempo.
Je la fino de la libro, Anna Löwenstein aldonas utilan suplementon: klarigoj pri la traktado de latinaj nomoj - Ĉu Romo aŭ Romio? - k.t.p.
Karaj partoprenantoj de la sumoo, ĉu vi volas bonan konsilon? Do, mi konsilas legi la interesan libron de Anna Löwenstein kaj mi kaptas la oportunon konsili ankaŭ la legon de la unua romano de la sama verkistino: La ŝtona urbo.

Ugo

Ankaŭ ĉi tiun libron mi ŝatis, sed malpli ol La Ŝtona Urbo (kiun mi legis dum la julia sumoo, kaj kiun la sama aŭtoro verkis). Tio estis surpriza, ĉar multaj homoj rekomendis la du librojn al mi, kaj, male, plejparte ili preferis la libron Morto de Artisto. Ĝenerale, miaj opinioj estis similaj pri ambaŭ: bele verkitaj rakontoj kiuj ensuĉas la leganton kaj ankaŭ informas pri historio. Morto de Artisto laŭ mi estis iom tro longa kaj ripetema, kaj denove kelkaj okazaĵoj estis tre antaŭvideblaj. Estis multaj detaloj, eĉ foje tro multaj. Ĉi-foje, sciante ke la libro ne estis originale verkita en Esperanto sed tradukita, mi rimarkis kelkajn frazojn kiuj laŭ mi estis tro rekte tradukitaj kaj pro tio ne tre fluaj. Mi ankaŭ malpli ŝatis la figurojn, kaj ne nepre volis daŭre legi pri malagrablaj kutimoj de tiuj tempoj, do eble tiuj aferoj iom influis mian opinion. Resume, mi ĝuis la legadon sed ne nepre rekomendus ĉi tiun libron.

Mia

Tiu romano estas la dua en la serio pri la olda Roma de A. Löwenstein. Sed ĉiuj estas memstaraj romanoj.
Ĝi temas pri la vivo de la cesaro Nerono (Nero) kaj estas prezentata esence el la vidpunkto de iu aktoro, kiu sian sukceson dankumis al la protekto de tiu ĉi regento. Nerono, kiu havis pli multe da ĝojo en la artistado ol en la regado, liberigis la junan viron el la sklaveco kaj ili estiĝis amikoj. Nerono lin superŝutis per donacoj, kaj el dankemo la junulo fermis siajn okulojn antaŭ la misagoj de Nerono. Do, li eĉ helpis lin en tio. Lia lojaleco estas tiel vasta, ke li ne unufoje kuraĝis kritiki la patrinmurdon, kaj li helpis Neronon ankaŭ ĉe la persekuto kaj terura murdado de la kristianoj kaŭzintaj la grandan fajron en Romo, kvankam li ne estis konvinkita de ilia kulpo. Sed ne nur fido kaj dankemo lasis lin agi tiel, ne, memkompreneble li tutcerte ankaŭ timas, ke alikaze Nerono neniigus lin, kiel tiom multajn aliajn homojn. Tial la juna artisto ne povis esti feliĉa.
Ni, legantoj vidas, kia danĝera estas la proksimo al la potenculoj, kaj estus plibone, ne fariĝi dependaj de tiuj. Ĉar nepre la potenco malmoraligitas homojn. Kaj tio validas ankaŭ hodiaŭ, en ĉiuj rilatoj.
La verkistino montras denove sian profundan scion pri la roma historio, kaj montras al ni la vivon en tiu tempo, tiun fojon je la fokuso de artistoj kaj ludoj en la grandaj arenoj.
Bone skribite, bone legeble.
Sed kaŭze de traduko de la famaj nomoj mi havas kelkajn problemojn. Kial ekzemple Kleopatro, sed Agripina? Kleopatro sonas vire kaj ne ĉarme. Kaj ĉiu homo en la mondo konas Kleopatra-n.
Nu do, ne tre grave. Nur iomete ĝenante en la legadoĝuo.
Mi nun ĝojos je mia nova legado pri la antikva Romo - La ŝtona urbo - devus esti la unua, sed mi ne sciis tion antaŭe.

Fiŝino (Germanio)