Karma

Karakterizante iom (tro) simple ĉi tiun albumon, sintezon inter hinda (barata) stilo kaj tipe okcidentmonda aranĝado, mi nomus ĝin „Nova Epoko” (angle New Age), la muzikĝenro konata pro sia „spiritisma” muzikstilo. Forte portas la muzikon la gitarludado de Jim Petit, sed ankaŭ la elektronika sintezilo (bedaŭrinde fojfoje tro forta laŭ mia gusto).

Ŝatantoj de tiu muzikstilo certe amos la albumon, sed sciu, ke temas pri plejparte instrumenta albumo kaj tre malmulte da (esperantlingva) kantado. Kurioze tamen, kelkfoje aperas partoj, kiuj forte memorigis min pri la progrok-stilo, specife la brita rokbando Pink Floyd (por mi la plej agrabla parto de la disko, mi konfesas).

Sonĝoj

Sur la diskokovrilo la dua „kanto” estas listigita kiel longa, unusola muzikaĵo (de pli ol 30 minutoj), sed fakte ĝi estas 19-parta sekvenco, sub la titolo „sonĝoj pri koncertanta naskiĝo”. Tiu titolo donas jam impreson de tutplena spiritisma vojaĝo, dum la muziko fluas inter stiloj diversaj, jen trankvilaj kaj gajaj, jen fortaj kaj „pezaj”, eĉ tristaj. Tio donas al miaj „okcidentaj” oreloj pli agrablan miksaĵon ol donus unustila 32-minuta „meditado”, sed mi imagas, ke tiu rompado de rapideco ĝenus homojn, kiuj ŝatas specife tiun meditan aspekton de barata muziko.

Bona koncertanto

Krom eblaj pripensaĵoj de la muzikĝenro mem, kiun certe ne ĉiu ŝatos, la ĝenerala sono kaj produktado de la albumo estas sufiĉe riĉaj kaj profesie faritaj, kaj mi certas, ke Jim Petit estas tre bona koncertanto, kiun mi esperas iam aŭskulti „viva”.

Kevin de Laet