Tiu libro estas sublima kanto pri la senmorteco aŭ "La kanto de Sinjoro!" Ĝi estas plena de reguloj pri la grandaj homsocioj, kaj eble estas la poemo plej antikva de la mondo.
En la orientaj landoj tiu libro multe influas la vivon de la homaro, kiel spirita senco, ĉar ĝi estas uzata kiel Sankta Skribaĵo de la plej divastigitaj religioj en Azio, ekde proksimume 3400 jarojn. La historio rilata pri la bataloj okazinta inter du fratoj.
Arĝuno estras la Panduidoj, kiu estas pli altajn spiritajn fortojn, kaj la dua, estras la Kuruidoj, kiu estas pli malaltajn spiritajn fortojn. Ili ambaŭ estas princoj, idoj de la reĝo Kuru.
Kriŝnon estas konsiderata de la hindoj kiel homa enkorpiĝo de la Plejalta Spirito. Arĝuno estas ĉefa estro de la Panduidoj, kaj kiam vidis multajn parencojn en la malamika batala kampo, diris al lia Majstro Kriŝno, ke ne deziris batali kontraŭ lia parencojn, ke li preferis morti, ĉar multe suferos kaj sintos malfeliĉon se okazos tiu batalo.
Kriŝno instruis, ke la princo Arĝuno devas batali, ĉar la batalo estas de la bono kontraŭ la malbono ke ekzistas en la koro de la homaro, kiu okazas en tiu homa animo.
La libro estas vere la spiritualisman doktrinon, prezentita pere dekoka ege belaj ĉapitroj.