|
Vojaĝo al kuniĝo
|
|
Mispaŝoj al plena obsedo |  8, 2010 |
La veturiganto Darik Otira = tia Rikardo transportas nin per lingvo simpla, klara kaj rekta, por ke ni atentu la intrigon. Hura.
La protagonisto Rikardo estas obsedita pri propra kaco. Lia kaco vojaĝas de ina buŝo ĝis alia, ĉu la inoj entuziasmas aŭ ne. Tio evidente estas lia ideo de kuniĝo. Li estas rimarkeble senemocia viro, kiu ne formas sentemajn ligojn kun siaj koramikinoj; cetere la vorto koramikino estas misa; li evidente restas ĉe knabino pro la fakto ke ŝi volas. Ĉiu rilato dum la universitataj jaroj ja estas rilatoj kiujn la knabinoj havas kun li, ne inverse.
Komence, mi pensis, "Ho, Rikardo estas kutima knabo. Kiam la hormonoj trafas, knaboj transformiĝas en grandajn kacojn." Ĉu mi jam tiel frue trouzas la vorton kaco? Kutimiĝu. Ankaŭ kutimiĝu al la vorto midzu. Aparte kiam Rikardo spertas la midzeman knabinon Monika.
Ankaŭ, ĉe la komenco mi kredis ke la gepatroj kulpis pri la venonta (mi jam sciis, pro la titolo, ĉu?) krizo en la vivo de Rikardo. La aŭtoro verkis pri gepatroj kiuj malfidelas, batadas, kverelas, finfine decidas forsendi la solinfanon Rikardo al pensionato. Tiel, la aŭtoro metas la menson de la leganto en empatian staton. Kompatinda knabo! Paĝon post paĝo tiu simpatio vaporiĝis, dum mi legis liajn manovrojn ĉe knabino post knabino por atingi midzadon. Se lia peto "Midzu min!" estis rifuzita, li ja rezigne seksumis laŭ genera maniero.
Sed miro de ĉiuj miroj... miraĝoj... Rikardo konatiĝas kun Monika, knabino kiu nekredeble emas midzi. Ĝis tiu punkto, mi kredis ke la libro povus esti realaj memoraĵoj, sed Monika ne povus esti reala. Ŝi tro volonte midzas dum horoj! Ĉiam, kiam mi revenis al la libro, mi timkaŭris antaŭ la paĝoj, sciante ke mi renkontos formon de midz ĝisnaŭze. Plej ofte kun la u-finaĵo, sed ne ĉiam, ĉe midzema Monika.
Monika estas samanimulo, senemocie plenumanta bezonon. Nur, mi neniam komprenis ŝian bezonon havi penison en la buŝo tiel ofte kaj tiel freneze longe.
Post la malapero de Monika, Rikardo konatiĝas/koitas kun multaj aliaj knabinoj, preskaŭ senescepte sentenere. Unu-dufoje li strebas plezurigi la knabinon kaj sentas la plezuron kiun tio reciproke donas al li, sed tion rapide forgesas.
Kaj dum ĉi tiu periodo li lernas Esperanton kaj vojaĝas al kelkaj kongresoj kaj kunvenoj. Divenu kion li faris en tiuj kongresoj. Ho, ne nur tio, mi memoras ke li naĝis... ho jes, dum li naĝis...
Rikardo ja vere estis obsedita. Ĉu li ĝuis ŝatokupojn? Nu, li lernis Esperanton kaj la germanan. Ĉu li havis multajn amikojn? Ne.
Post diplomiĝo, Rikardo translokiĝas al Germanio, kaj, nesurprize, oni konvinkas lin roli en pornaj filmoj. Jam delonge li estas sufiĉe hardita. Pensi pri Irina, la partnero hejme, ne donas paŭzon. Fakte, Irina neniam malkovras la multajn malfidelojn. Post kiam la ĉef-kanajlo de la porna rondo altiras atenton de la polico, Rikardo eskapas persekuton de la germana polico revenante al sia devenlando Britio. Ruze. Li trompas Irinan, dirante ke ili iras tien nur por ĉeesti geedziĝon. Sciante ke ŝi ne inklinas loĝi tie, sciante ke ŝi ne konas la anglan. Irina estas rumanino; ilia hejma lingvo estas Esperanto.
Ili ekloĝas en Britio. Terure, Rikardo neglektas Irinan, malgraŭ ke ŝi estas en fremda lando de fremdlingvanoj. Estante homa, Irina turnas sin al alia esperantisto, kaj post iom da tempo (mi kredas ke ŝi luktis kontraŭ la tento) ŝi kokras Rikardon. Konscienco pikas; ŝi konfesas. Kaj Rikardo komencas la turmenton. Ekspluatante la ekziston de konscienco en Irina, li postulas senĉesan midzadon. Vi ne kredos min, sed mi uzas la vorton senĉesa ne laŭ la kutima iom troiga maniero. Ĝi estas laŭvorta vero.
Mi tre koleris. Mi kriis je la pasiva Irina, "Iru, prenu la polvosuĉilon! Konatigu lin kun nova ludamikino, kiu neniam laciĝas!" Tamen, ŝi nur pasive malfermis la buŝon.
Pasas longa tempo de tio mi foliumas, eble la turmento de Irina daŭras monaton. Kiam Rikardo iras Londonon, Irina fuĝas aviadile, revene al Rumanio. Fine ŝi povas manĝi!
Kaj Rikardo kolapsas. Semajnojn en la lito; li tute ne funkcias. Kiam li komencis mediti sian mistraktadon de aliaj, mi hurais. Jes, Rikardo konfesis al si mem, ke li malbone traktas aliajn. Kiam li pripensis la ignoron de la gepatroj, mi surpriziĝis. Ho, la aŭtoro erarvojaĝigis legantojn. Lerta manipulo komence de la libro.
Ha, Rikardo decidas telefoni krizan centron. Kaj li aliĝas al terapia grupo. Unu el la virinoj en tiu grupo decidas ke li plaĉas, kaj post du paĝoj, ili geedziĝas. Tio estas ŝoke mallonga tempo, sed eĉ pli ŝoke, ili ne amoras ĝis la nupto, al kio ŝi iras virge Susano estas kristano.
Tio estas la fino, kaj Rikardo diras ke li ĉiam estos regata de la kaco, sed ke Susano regas la kacon.
Nu. Mi legis mi ne scias kiom da paĝoj pri buŝa koito kaj fojfoje penis-en-vagina koito, sed nur kelkajn paĝojn pri pento kaj ŝanĝiĝo. Mi rezonis ke oni ne povas rakonti multon pri iu kiu nur kuŝas en lito, tamen, iam mi kredis ankaŭ ke oni ne povus ripeti la vorton kaj agon midzi tiel ofte. Mi devas memori la titolon. La libro estas kroniko de obsedo, ne de ŝanĝiĝo.
Ĉu erotikaĵo, laŭ mi? Por viroj, eble. Ne por ĉi tiu virino. La ago estis tro mekanika; ne plezurcela. Por multaj virinaj legantoj, la eterna midzado estos humiliga, kvankam dua-persona; pro la tendenco meti sin en la rolon de la ina figuro. Ili sendube konkludos ke Rikardo estas mizogino.
Ĉu psikologia analizo? Jes. Ne laŭ vidpunkto de psikologo, sed laŭ Rikardo mem, kiu, malgraŭ la decido lasi la paseon en la paseo, volas kompreni sin, kaj surpaperigas siajn memorojn.
Cindy McKee
Ne prozo |  2011. №4–5 (198–199) |
Pseŭdonimulo
Darik Otira ĉe la eldonejo Mondial aperigis 362-paĝan romanon
Vojaĝo
al kuniĝo kun subtitolo “konfesoj de seksobsedito”.
Estas iusenca defio recenzi ĝin, ĉar temas pri interesa fenomeno: la aŭtoro tutkore volas ŝoki la legantojn, sed tiuj apenaŭ ŝokiĝas. Estas pli facile imagebla dumlega enuiĝo, ol ŝokiĝo de averaĝa leganto, kiu vivas en la moderna socio. Ĉar la aŭtoro apenaŭ volis enuigi legantojn, evidentas koncepta mistrafo. Aŭ, kio ŝajnas pli reala, simpla malfruo. Nun la mondo (kaj, kiel unu el la eroj, ties esperantlingva parto) pli efike skueblas per aliaj temoj: terorismo, netoleremo, financaj maĥinacioj, ekologio. Troa seksumado (cetere, eĉ malgeja!) nun ne estas tia ŝoka temo. Probable eĉ antaŭ jardeko estis alie, sed ne nun.
La aŭtoro kun aprezinda pedanteco priskribas la seksan vivon de junulo Rikardo, kiu ekde adoleskanteco havas nehaltigeblan amordeziron. Sentante ĝin, li konstante kontentigas ĝin. La romano, specife ties unua duono, estas malinteresa ne pro kvanto da priskribitaj amoraj aktoj, sed pro manko de ĉio cetera. Rikardo nur seksumas kaj nenio pli. Verŝajne estus naive postuli de Darik Otira priskribojn de ĉirkaŭa medio aŭ sentoj de la protagonisto tiel, kiel farus Vladimir Nabokov aŭ Iris Murdoch. Sed la aŭtoro de Vojaĝo al kuniĝo povus iom pli postuli de si. Kiam temas pri erotika romano, kaj Vojaĝo ja pretendas, oni atendas ne nur rakontojn pri la amorado. Ekzemple, s-ro Otira preskaŭ neglektas priskribojn de virina korpo, kio povus esti plej alloga parto de la romano — ja virinoj estas abundaj tie, do teorie estas amaso da beleco, kiu tute ne videblas entekste. Same pri eventoj, kiuj ne havas rektan rilaton al la seksaj aventuroj de Rikardo. Tio estas akceptebla, kiam temas pri negranda rakonto, sed ne pri tiom ampleksa romano.
Parolante pri Vojaĝo, oni trovas, ke ja estas historio (temo), sed mankas prozo. Ĉio en la teksto estas ligita kun la temo. Bona romano devas gvidi leganton en sian mondon — en la mondon, kiun konstruas la aŭtoro en ĉiu sia teksto (refoje: des pli, kiam temas pri tiom granda verko). Sed kiam la tuta teksto laboras nur por la temo, prozo ne aperas, mondo ne naskiĝas. Kion ni scias pri la vivoj de plejpartego de liaj partnerinoj? Kiuj eventoj okazas en Britio kaj Germanio, la loĝlandoj de Rikardo? Kion la protagonistoj sonĝas, ĉu ili malsanas, kio estas iliaj revoj, intencoj? Ni ne scias, sed sciunte ion, ni pli komplekse vidus la tutan bildon. Absoluta malkompleteco de la romano estas ĝia baza malavantaĝo.
Alia misflanko de la romano estas ties finalo. En la dua duono Rikardo troviĝas en konstanta rilato kun junulino, kio malebligas oftajn kokrojn, sed “kompense” li envolviĝas en pornografian industrion (interalie, ĉi tiu parto de la teksto, kiu povintus esti ankaŭ interesega, fariĝas rezulte eĉ teda pro ripetiĝo de samaj agoj). Ĉi tiu historio, kiu pro evidentaj konsideroj ne povus finiĝi bone, kondukas Rikardon unue al ŝanĝo de loĝloko, kaj poste al ruinigo de lia privata vivo. La ĉapitroj 78 kaj 79 (el 80) de Vojaĝo estas ties pinto. Tie preskaŭ mankas eventoj (kaj, feliĉe, enestas nur unu seksumo), sed estas ege interese legi pri suferoj kaj moralaj turmentiĝoj de Rikardo, kiujn kaŭzis nur lia miskonduto. La aŭtoro finfine detaligis sentojn de sia protagonisto. Sed bedaŭrinde la aŭtoraj penoj ne sufiĉis por la finalo. Verŝajne li (aŭ “ili”, se temas pri grupo de aŭtoroj — laŭ kelkaj supozoj tio estas reala) estis jam tro laca de verkado kaj preferis voki “dion el maŝino”. Ene de tri paĝoj la situacio, ĝis tiam absolute senespera, mirinde stabiliĝis. Tio lasas postguston de literatura amatoreco, kio estas des pli domaĝa, ĉar la mallertegan finalon antaŭas menciitaj preskaŭ majstraj ĉapitroj.
Preskaŭ tra la tuta romano iras movada linio. Rikardo posedas Esperanton, vizitas renkontiĝojn (IS, IJK, IJS) kaj eĉ kunfondas klubon en unu el siaj loĝlokoj. Certe, tio estas senpere ligita kun amoraj aventuroj, sed ĉi-aspekte la aŭtoro estas eĉ laŭdinda. Estas vaste konata, sed malofte agnoskata fakto de fojfoja malĉasto, kiu regas en Esperanto-kongresoj kaj seminarioj. S-ro Otira priskribis ĝin sufiĉe detale. Plia pluso de la libro estas kurioza teoria studeto pri pornografio en la 50a ĉapitro.
Oni povus ankaŭ analizi la lingvaĵon de Vojaĝo al kuniĝo, esplori ĝian strukturon, fari kelkajn konjektojn pri la vera nomo de la aŭtoro, sed ĉi-kuntekste tio estas plene malnecesa. Provo prezenti krudan koitadon esperantlingva artobjekto rezultis ne tre sukcesa.
Grigorij Arosev
Vojaĝo – tra kuniĝoj kaj disiĝoj – kien? | 8, 2010 |
kaj naŭzas vin la amo nuda,
(...)
pripensu bone antaŭ lego:
tute ne estas mi altruda,
forĵetu min, retiru vin
al via dika ŝel’ testuda.
(Peter Peneter, Sekretaj sonetoj)
La romano Vojaĝo al kuniĝo havas la subtitolon “konfesoj de seksobsedito”. Jes, temas ĉefe pri seksumado – tamen la libro tute ne similas diverslingvajn seks-rilatajn tekstojn, kiuj abunde polucias (hmm... ambaŭsence) Interreton. Ankaŭ kun iama romano de Manjo Austin, Vojaĝoj finiĝas, amantoj kuniĝas, malgraŭ simileco de titoloj, ĝi havas nenion komunan. Ĉu estas io komuna kun Vojaĝo al disiĝo de Spomenka Štimec – mi ne povas juĝi, ĉar ne legis tiun lastan.
La aŭtora nomo Darik Otira estas evidente fikcia, neniaj informoj pri la aŭtoro troveblas enlibre, ankaŭ en Interreto tiu nomo ne estas menciata. Eble tio estas anagramo de la vera nomo: el la literoj facile kunmeteblas “Rikardo”, la nomo de la roman-protagonisto. Plue leganto povas rezoni mem... do jen estas Tia Rikardo, identigi la personon ĉiakaze ne eblas.
Evidente plejparto (eble eĉ la tuto) de la priskribitaj eventoj estas vero. La stilo eĉ ne lasas dubojn, ke ĉio okazis reale, ĉiuj kontroleblaj detaloj estas aŭtentaj. Eĉ, mem laborante kiel komputila sistem-administranto, mi povas konfirmi, ke ĉio menciita rilate ĉi fakon estas vero. Probable (preskaŭ) ĉiu viro povas rememori kelkajn homojn kaj situaciojn tre similajn al tiuj priskribitaj en la romano.
Kalkuleblas, ke la bazaj eventoj okazas meze de la 1990-aj jaroj.
Rikardo (mallonge – Rik) rakontas pri sia vivo ekde 11- ĝis proksimume 25-jara aĝo. Komence li studas en mezlernejo en Britio, poste en universitato, poste transloĝiĝas en Germanion kaj eklaboras tie... Li vere estas konstante seks-obsedita – kaj tio kreas por li (kaj por apuduloj) plurajn problemojn. Komence li amuze priskribas la artifikojn (denove hmm... kredu, mi ne speciale elektas frivolajn kalemburojn!) de masturbado (p. 11-12). Baldaŭ li trovas konsenteman knabinon, kaj – ek!.. Rik rakontas pri siaj malmultaj sukcesoj kaj pluraj frustriĝoj, konstatas ke inoj ofte mem ne povas prognozi siajn agojn. Alternas pluraj junulinoj, neniam seriozaj sentoj – eĉ se daŭraj rilatoj, neniam fideleco. Amorado en diversaj ekzotaj lokoj, granda ĝuo, sed samtempe – turmentaj animperturboj pro manko de io subtila...
Jen Rik sukcese amoris knabinon, kaj “surpriziĝis pro tio, ke ŝi ŝajnis pli bela ol antaŭe. Eĉ ŝia voĉo nun ŝajnis bela” (p. 33). Jen li “konstatis, ke mi forĵetis ŝancon je bona amikeco pro sep sekundoj da kacosuĉado, eble nur ses, kaj mi eksentis min idioto” (p. 143).
Kio preferindas: ĉu simple amori, donacante ĝuon unu al la alia en ajna momento, esti simple egalrajtaj partneroj sen reciprokaj devoj (tamen, foje angore bedaŭri pro manko de komunaj interesoj krom la seksaj – “kial ni ne estu simplaj geamikoj?”), aŭ – propravole rezigni facilajn ĝuojn, strebi al daŭra harmonio kun unu homo, havante tamen neniajn garantiojn pri futuro? Aliflanke – “estus ja bele disponi seksumadon kvazaŭ per turno de krano, ne bezonante serĉadi kaj babiladi kaj kaĵoli kun fremdulinoj, speciale ĉar mi apenaŭ havis tempon por tio, dum miaj (...) ekzamenoj proksimiĝis” (p. 91). Kion elekti? Respondo mankas, ĉiu decidas mem...
Iom post iom la junulo komprenas la grandan diferencon inter plezura seksumado eĉ kun tre sperta kaj pasia virino, kaj – amo. Sed li plu restas – laŭ propraj vortoj – regata de sia kaco, ŝajne preterlasas neniun inon, uzas ajnan okazon por seksumi – kaj rezulte kelkfoje perdas bonajn, daŭrajn kaj harmoniajn amrilatojn. Jen aperas embarasego, kiam “konstanta” koramikino de Rik subite vidas lin seksumi kun iu alia. Kaj certe ne indas amindumi paralele du knabinojn en sama universitato, ĉar iam ili neeviteble malkovros la veron, kaj tio estos fino por ambaŭ rilatoj...
Fine Rikardo pro sia konstanta seks-obsediĝo perdas prudenton kaj singardemon kaj baldaŭ iĝas pornoaktoro. Krom kontentigo de sia seks-avido, li strebas ankaŭ rapide riĉiĝi – kaj eĉ ne konscias, ke “oni vere povus riĉiĝi sen granda peno” (p. 201) nur kontraŭleĝe... La rakonto pri produktado de pornofilmoj estas iom tro longa (p. 200-234) kaj detala. La aferoj ŝajnas prosperi, sed jen, unu okazaĵo kiu komence aspektus eĉ komike (p. 234-239) tamen kaŭzas seriozajn sekvojn, kaj la romano iom post iom akiras detektivecon...
Tamen ne opiniu, ke Rik kapablas pensi kaj rakonti nur pri unu afero. Li ja estas sekse obsedita (eĉ speciale pri konkretaj specoj de seksumado, kiujn iu eble nomos perversaj), sed li tute ne estas stulta, nek ŝablona ulo sen individueco.
Estas sufiĉe interesa lia rezonado pri “protekto” de geknaboj kontraŭ pornografio (p. 8), pri signifo de kacogrando el biologia, historia kaj kultura vidpunkto (p. 158-160), pri esenco, principoj kaj funkcioj de pornografio (p. 212-219), pri fideleco kaj ĵaluzo (p. 289). Kaj ne nur pri seksumaj aferoj li kapablas rezoni – ankaŭ, ekzemple, pri uzado de diversaj lingvoj (p. 275).
En multaj niaj romanoj iel rolas Esperanto: kursoj, klubkunvenoj, Interna ideo... Ankaŭ ĉi tie – sed tute konvene kaj diskrete. Ja la aŭtoro estas esperantisto, videble bonege orientiĝas en la realaĵoj de la E-komunumo, kaj en membiografia romano li nature mencias cirkonstancojn kaj detalojn de ĉiuj okazaĵoj. Li apenaŭ tuŝas la programon (se necese, legu pri tio en alispecaj tekstoj!), sed multe rakontas pri etosumado de gejunuloj... Aliloke temas pri organizado de E-kurso kaj eventuale klubo, okazas ardaj disputoj pri bagatelaj detaloj – kiom konata afero!
Oni povas en fremda lando sufiĉe rapide trovi laboron kaj loĝejon... kaj Rik eĉ plendas: “mi devis registriĝi ankaŭ ĉe la polico: proceduro, kiu perfekte kongruis kun mia koncepto pri germana burokratemo” (p. 129). Feliĉe por li, neniam li provis ekloĝi en Rusio!..
Leganto observas la aventurojn de Rik, kaj meditas. La mondo estas senfine varia, ne ekzistas samaj situacioj kaj pretaj universalaj reguloj. Precipe, oni ne riproĉu alian homon pro tiuj kvalitoj kaj agoj, kiujn oni havas mem. Kaj oni ne lasu sin esti longe regata de fortaj emocioj – ĉar tiel oni povas ekhavi multajn problemojn, perdi laboron ks. Kaj se oni jam havas seriozajn problemojn – oni pensu pri tiuj, ne pri kutimaj amuzaĵoj kaj diboĉaĵoj.
Se vi jam trovis bonan koramik(in)on kaj travivis kun tiu longan tempon, kune venkante diversajn malfacilaĵojn – do indas gardi la rilatojn. Danku la sorton pro tio, kio estas, kaj ne esperu trovi pli bonan – ĉar plej verŝajne vi ne trovos. Oni scipovu pardoni – aŭ simple kompreni la motivojn por konkretaj agoj de alia homo, por konkludi ke tiu eble eĉ ne kulpas. Oni ne tro flatu proprajn ambiciojn kaj mem-amon...
Se la romano finiĝus ĉe p. 317 – oni povus taksi la “nefermitan finon” feliĉa. Tamen sekvas dramaj eventoj, sed ankaŭ eventuala fino ĉe p. 333 lasus esperojn pri feliĉo. Sed probable la aŭtoro/protagonisto sentis bezonon konfesi ĉion... La definitiva fino ĉe p. 362 unuarigarde aspektas vere feliĉa – almenaŭ, Rik mem tiel asertas, sed ial mi ne kredas lian optimismon. Li fakte edziĝis pro nura neceso, ne havante elekton, kaj eĉ oferis al familia kvieto ĉiujn siajn iamajn ŝatokupojn, ankaŭ Esperanton. Li eĉ opinias, ke “estas avantaĝe, ke Susano tute ne interesiĝas pri Esperanto” (p. 362). Nu, pasos kelkaj jaroj, kaj eble li ŝanĝos sian opinion... El propra kaj aliula sperto mi firme scias: vera esperantisto (kaj Rik laŭ mempriskribo ja estas tia!) ne povas esti longe feliĉa kun virino plene indiferenta al Esperanto kaj des pli malŝatanta ĝin. Kaj rezulte... nu, oni probable aŭdis la esprimon “kongresa edzino”...
Ne eblas feliĉo, se en la familio tute mankas amo kaj komunaj interesoj – sed Rik perfekte havis tion kun la iama amikino, senrevene perdita pro liaj propraj stulteco kaj malseriozemo! Eĉ laŭ mallonga priskribo videblas, ke lia bonmora edzino entute ne havas iajn interesojn, kaj mem estas obsedita – de pieco kaj bigoteco. Tre baldaŭ Rik komencos morte enui apud ŝi kaj rememori la antaŭan vivon. Zorgoj pri infano estas afero bona, sed tute ne sufiĉa: ni vidas, kiom multaj divorcoj okazas spite ĉeeston de infanoj...
La lingvaĵo de la libro estas modela, riĉa, preskaŭ tute senerara (nur 2-3 akuzativ-fuŝoj en la tuta libro). Kelkaj nekonataj vortoj (glosoj forestas) facile kompreneblas el la kunteksto. La mallongaj ĉapitroj legeblas facile kaj ĝue. Multas freŝaj, trafaj kaj kolorriĉaj esprimoj ĝeneralaj: “parolis pri vetero kaj cetero” (p. 18), “piknikeblaj manĝaĵoj” (p. 73), “fari kisojn kaj longajn kaj langajn” (p. 106), “festi [novan jaron] malsola” (p. 168), “interparolado, kiu estis malpeza je vortoj, sed peza je sentoj” (p. 172), “onklino ... kies ĉapelo pensigis pri fruktujo” (p. 281-282), “sovaĝaj haroj” (t.e. nekombitaj, p. 339), bela priskribo de aŭroro sur p. 228; kaj ankaŭ esprimoj speciale priseksaj: “Mi englitis kiel tranĉilo en terpomkaĉon. Ŝi estis mola kiel varma butero, komforta kiel malnova ŝuo” (p. 16), “mi sentis min tre komforte en mia korpo, sed tre malkomforte en mia pantalono” (p. 64). Eĉ insultoj: “Forbugriĝu, antaŭ ol mi piedbatos viajn kojonojn” (p. 103).
Videblas bona humuro: knaboj en certa aĝo ŝatas fari bombojn. “Pri la bomboj ne indas rakonti; sufiĉas diri, ke malgraŭ granda malsaĝeco mi sukcesis perdi neniun fingron kaj neniun okulon. Plej grave, mi ne perdis mian kacon, ĉar da tiu mi havas nur unu...” (p.14). PIV-simila difino de la verbo “bupi” (p. 21) kun postaj rezonoj. Konkludo pri seksumado: “sep fojoj en semajno estas iomete pli ol la idealo” (p. 99).
Ilustraĵoj mankas – oportune por legi la libron en publikaj lokoj...
Do mi varme rekomendas la libron al ĉiuj, krom eble... vidu la epigrafon. Oni perceptos ĝin diverse, sed ĉiu leganto nepre ricevos ion pensigan kaj utilan. Junaj viroj – eble evitos misagojn. Aĝaj viroj – komparos la aventurojn de Rik kun sia propra vivo kaj faros iajn konkludojn. Virinoj... mi malfacile imagas, kiel perceptos la libron virinoj. Eble ili almenaŭ ekscios pli multe pri vira psikologio kaj dank’al tio sukcesos aranĝi propran feliĉon.
Havu ni ĉiuj harmonian ekvilibron inter seksorganoj kaj cerbo, kaj – estu ni feliĉaj!
Valentin Melnikov
Teda katalogo |  |
Ĉi tiu
libro titolpaĝe portas la surskribon romano. Ĝi tamen apenaŭ
estas romano, nur senarta kaj senfina katalogo de penisaj penetroj. La adoleska
mio komencas masturbi sin per memfaritaj truoj en objektoj
Por doni ekzemplon pri la literatura kaj psikologia nivelo de ĉi verko, jen du mallongaj citaĵoj el cento da similaj epizodoj:
Mi mem forigis ŝian kalsoneton, kaj poste mi puŝis ŝin sur la tablon kaj fikis ŝin tie. Estis mallonga fiko, sed tre kontentiga, almenaŭ por mi. Irina iom ĝemis, do verŝajne ankaŭ ŝi orgasmis. Poste mi sentis min multe pli bone. (p. 317)
Kvankam Irina ne aprezis la ĉuradon sur ŝian vizaĝon, ĝenerale ŝi ŝajnis kontenta dum niaj ekskursoj. Ankaŭ ŝi ŝatis la printempan kamparon. Certe la midzoj ne estis tiel plezuraj por ŝi kiel por mi, sed ili ne daŭris longe, do ne povus esti serioza ĝeno por ŝi. (p. 337)
Sten Johansson