Kiu semas venton...

La amatora muzika grupo Maragan' ekzistas de 2011, ilia unua koncerta apero sur la Esperanta muzika tereno okazis en 2013. La grupo ludas ĉefe tradiciajn aŭ popolecajn muzikojn en la franca, la okcitana kaj sporade en aliaj lingvoj. La prezentata albumo estas la unua provo de la grupo aliri la Esperantan publikon per registraĵoj. La albumon konsistigas 11 kantoj, el kiuj kvin estas plene originalaj, kvankam tradici-sonaj; kelkaj kantoj uzas la muzikon de tradiciaj kantoj aŭ dancoj okcitanaj, napolaj kaj sudfrancaj. Enestas ankaŭ la Esperanta versio de La paliso (L'Estaca) de Lluís Llach, unuafoje prezentita en Esperanto en 1979 fare de Marĉela Fasani.

La muziko estas ĝenerale agrabla kaj eĉ iom ĉarma: sonas kontrabaso, gitaro, violono, tirharmoniko, akordiono kaj kelkaj simplaj perkutiloj, do la tradicieco de la sono estas senriproĉa. La kvalito de la prezento estas tre bona, la kantistino posedas plaĉan voĉon kaj klaran prononcon. Atentinda specifaĵo estas la fakto, ke en kelkaj kantoj oni uzis nur la bazon de la tradiciaj muzikaĵoj, dum la melodioj kaj tekstoj estis novkreitaj fare de la grupanoj. La tekstoj de la pli multaj kantoj prezentas siaspecan poezion de situacioj, “poezion de observado”: tute rutinaj kaj kutimaj viv-okazaĵoj iĝas por la aŭtoroj fonto de inspiro por kruci la tradiciajn muzikojn kaj modernajn mond-perceptojn. Bedaŭrinde, la tekstoj plejparte ne riĉas je poezieco; eĉ tiel necesaj poeziaj atributoj kiel rimoj kaj ritmo ofte mankas. Gramatike la tekstoj estas tute akcepteblaj, kvankam la ĉiama plago de la Esperantaj aŭtoroj – perditaj akuzativoj – jen kaj jen fuŝetis la bildon ankaŭ ĉi tie.

La maniero parencigi la tradiciajn muzikojn kun freŝaj tekstoj kaj novaj melodioj estas iagrade interesa kaj nekutima, sed la rezulto, se provi prijuĝi la albumon entute, estas iom pala – memorindaj kaj frapaj melodioj mankas. La disko bone sonas “fone”, sed neniu kanto intime tuŝis min persone nek postlasis iun evidentan spuron en la memoro. Mankas al la albumo iu specifa vervo, iu individua allogeco (kiun eble posedas la vivaj koncertoj de la grupo). Ĝi certe plaĉos al la ŝatantoj de la tradiciaj motivoj, sed la plimulto de la Esperantaj muzikemuloj laŭ mia supozo trovos la albumon iom tro simpla kaj sena je la povo vere kapti la atenton de la aŭskultanto (tiom pli kompare al aliaj Esperantaj muzikaj grupoj, praktikantaj similan sonon kaj uzantaj la tradiciajn popolajn motivojn).

Paŭlo Moĵajev