Pretertempe

Probal Daŝgupto

Miaj pensoj pri la verko ĵus legita: ekde multaj jaroj tiu ĉi libro de poeziaĵoj estis en mia hejmo, sed mi neniam sukcesis legi ĝin iom pli trankvile. Mi ja konis la vivhistorion de la poeto kaj antaŭ kelkaj jaroj mi eĉ persone konatiĝis kun lia ekz-edzino kaj la "parazito".
Nun Aldo de Giorgi jam troviĝas en alia dimensio, tamen liaj majstraj poemoj ankoraŭ konigas al ni la dolorojn kaj la senesperigajn horojn de liaj lastaj vivojaroj.
Majorie Boulton skribis en la jaro 1980, ke Petertempe estas dokumento pri la psikologio de arta kreo: ĝi estas la unua poemaro de viro, kiu iam estis feliĉa edzo, sed ne artisto; kaj nun estas malfeliĉa solulo, kiu trairis la fajron kaj iĝis poeto".
Inter la poemetoj, kiujn mi ŝatas, mi deziras proponi al via atento la sekvan:
La lasta rozo
Decembras,
hante
kaptas min la memoro:
kiam
la lasta rozo ruĝis
en la ĝardeno frostigita.
En la ĝardeno
kie prujno varmis
pro feliĉo enhejma,
kun ŝi.
Decembras,
ruĝas neniu rozo
en neniu ĝardeno.
Ruĝas sangogutoj
el miaj okuloj.
Surtable larmoj
ruĝas kiel sango,
sen ŝi.

Luizeta (Italio)