Astronomia almanako 2000

Komence de la jaro 2000 estiĝis virtuale, do en la reto, la Astronomia Esperanto-Klubo AEK, kiu ligas interesulojn pri astronomio kaj astrofiziko. Partoprenas en ĝi ne nur universitataj profesoroj, sed ankaŭ sendormulaj laikoj, kiuj, ravite de la noktĉiela beleco, volas ion ekscii pri la kosmo.

La Astronomia Almanako 2000 estas la unua eldonaĵo de la klubo. La belaspekta, bonpresita kajero enhavas abundon da artikoloj pri moderna astrofiziko, bazaj scioj pri astronomio, malkovro de planedoj ekstere de nia sunsistemo kaj evoluo de la steloj. La ilustraĵoj plifaciligas la komprenon de la tekstoj, kvankam la vortoj en la ilustraĵoj mem aperas iom tro malgrandaj.

Je la fino de la kajero troviĝas astronomia kalendaro por la dua jarduono 2000 kaj listo de la nomoj de la stelaroj en la latina kaj esperanta lingvoj. Mia impreso: tiu ĉi almanako estas leginda kaj rekomendinda.

Walter Klag

La steloj atestas pri la eterno. Ĉu estas alia realo, kiu farus tion pli elokvente? Kaj ĉu io, kio pretendas ĉirkaŭpreni ne nur spacon sed ankaŭ tempon, povas neglekti la stelojn? Do tiu Astronomia Almanako estas bona signo por Esperanto.

La unua kolektlibro de Astronomia E-Klubo naskiĝis rezulte de virtuala komunikado kaj celis larĝigi la rondon de la klubanoj, ĉar, kiel diras la aŭtoroj, “verŝajne plimulto da esperantistoj ankoraŭ havas problemojn pri la uzo de Interreto”. Vere, estas tiel, sed tio ne estas sola argumento, kiun oni povus prezenti en la favoron de la libra esprimmaniero. La avantaĝoj de la libro estas ekster konkurenco, kaj ili restos dum la steloj brilas ĉiele. Do niaj kolegoj-retanoj tre bone faros, se ili daŭrigos uzi ankaŭ la klasikan komunikrimedon.

Pri la dominanta rolo de la angla en la scienco oni jam longe parolas, kaj ni konsentu, ke nia okazo de la uzo de Esperanto povas “iom ŝanĝi la situacion”. Sed krom tiu strategia rezono ekzistas unu alia, ne malpli grava: inter esperantistoj estas miloj da tiuj, kiuj levas la okulojn al la nokta ĉielo. Profesiaj astronomoj, astrofizikistoj kaj amatoroj, romantikaj animoj, poetoj kaj — kial ne? — ordinaraj loĝantoj de la ŝtona ĝangalo, kiuj iam rigardas supren dum nokta sendormo. Kial ili ne parolu en Esperanto, se ili estas esperantistoj?

Persone mi, amatoro kun staĝo kaj teleskopo, trovis tute normala, ke oni konversas pri altaj materioj en la lingvo de idealistoj. Kun agrabla sento mi prenis en la manojn la almanakon kaj neniom trompiĝis en la espero. Vere, ĝi estas libro por ĉiuj. Se vi estas ĉiela profesiulo, vi povas kompari kaj diskuti, legante Helion J. Rocha-Pinton aŭ Antonion M. Sánchez Párezon. Kiel diletanta amatoro vi, probable, preferos la enkondukajn artikolojn de Amri Wandel kaj de Patrick Lagrange. En la kvalito de observanto vi trovos interesaj la artikolon de Witold Cayzac aŭ la observon de Marco Trevisan Herraz. Kaj se vi estas simple kaj nure gapulo, legu la liston de la konstelacioj — ja eĉ por ne perdiĝi surtere oni devas orientiĝi interastre.

Fine, ĉu la verda stelo estas la sola, kiu montras la vojon al la esperantistoj?

Pozitive la ebloj de la Interreto montriĝis en la internacia stelaro de la aŭtoroj. Dr Alexander Mikishev, kiu redaktis kaj kompilis tiun simpatian libreton, meritas specialan mencion. Mi esperas, ke certa prokrasto de la publikigo de ĉi tiuj linioj ne multe pezas kompare kun la astra eterno.

Dankon, sinjoroj. Kaj ĝis la relego!

Alen Kris