|
La homo kiu defiis Babelon
|
|
La homo kiu defiis Babelon de René Centassi kaj Henri Masson |  Majo 2019 |
Kompreneble tiu homo estas Ludoviko Lazaro Zamenhof kaj la libro estas la fidela biografio de admirinda homo. "Tiu libro estas dediĉita al la Homo" .... kaj la homoj bezonas scii pri tiu geniulo!
La ĉapitroj de tiu rekomendata libro sekvas la vivon de Zamenhof de naskiĝo ĝis morto kaj poste naskiĝo de kulturo kaj evoluado de la movado, kaj ties sukcesoj. Ni ĉiuj pli malpli konas. "Ludoviko Lazaro Zamenhof volis, ke Esperanto estu kvazaŭ fajro de lumturo anoncanta la proksimecon de la tero, dum ŝtorma nokto, al la perdita naviganto." Esperanto estas multe pli ol simpla lingvo. Certe oni konstatas, ke la homaro (la navigantaro) ankoraŭ ne sentas sin perdita.
Tamen Esperanto kaj ni ĉiuj esperantistoj restas por daŭre anonci la "proksimecon de la tero", tio estas la ronda tutmonda familio de la homaro.
Kaj mi deziras reprodukti kelkajn frazojn de la dua ĉapitro "la revo kaj la espero". Ludoviko Lazaro estas adoleskanto kaj li komencas krei sian lingvon. Lia onklo Jozefo ludas gravan rolon, ĉar li tre sindoneme konsilas sian nevon. "Premas Ludovikon Lazaron duboj pri la utileco de komuna lingvo". Estas signo, ke L. L. estas geniulo! "Ĉu la lingvo sufiĉos por certigi pacon kaj akordon inter homoj? Ĉu la homon mem oni ne devus entute refari? Onklo Jozefo konsentas sed nur parte. Jes la nuna homo estas ĝenerale lupo por la homo (de Thomas Hobbes). Sed ni ne malesperu pri ĝi.... Certe, skribas Jozefo Zamenhof al sia nevo, ni ne alvenos kun la lingvo al la celo, kiun ni ambicias, la celo estas ankoraŭ tre malproksima. Sed, same kiel la paŝtistoj, kiuj scias, kie troviĝas la akvoriĉa paŝtejo, ni devas klopodi por peli la ŝafaron, kiu nin ĉirkaŭas, laŭ la ĝusta direkto. Tia estas nia homa devo; tia estas via devo, kara mia nevo... mi estas certa, ke vi ne deflankiĝos de ĝi."
Kaj ni karaj legantoj, mi starigas la saman demandon al ni ĉiuj la posteuloj de Ludoviko Lazaro Zamenhof. Ĉu ni ne deflankiĝos de nia devo?
La ĉapitroj de tiu rekomendata libro sekvas la vivon de Zamenhof de naskiĝo ĝis morto kaj poste naskiĝo de kulturo kaj evoluado de la movado, kaj ties sukcesoj. Ni ĉiuj pli malpli konas. "Ludoviko Lazaro Zamenhof volis, ke Esperanto estu kvazaŭ fajro de lumturo anoncanta la proksimecon de la tero, dum ŝtorma nokto, al la perdita naviganto." Esperanto estas multe pli ol simpla lingvo. Certe oni konstatas, ke la homaro (la navigantaro) ankoraŭ ne sentas sin perdita.
Tamen Esperanto kaj ni ĉiuj esperantistoj restas por daŭre anonci la "proksimecon de la tero", tio estas la ronda tutmonda familio de la homaro.
Kaj mi deziras reprodukti kelkajn frazojn de la dua ĉapitro "la revo kaj la espero". Ludoviko Lazaro estas adoleskanto kaj li komencas krei sian lingvon. Lia onklo Jozefo ludas gravan rolon, ĉar li tre sindoneme konsilas sian nevon. "Premas Ludovikon Lazaron duboj pri la utileco de komuna lingvo". Estas signo, ke L. L. estas geniulo! "Ĉu la lingvo sufiĉos por certigi pacon kaj akordon inter homoj? Ĉu la homon mem oni ne devus entute refari? Onklo Jozefo konsentas sed nur parte. Jes la nuna homo estas ĝenerale lupo por la homo (de Thomas Hobbes). Sed ni ne malesperu pri ĝi.... Certe, skribas Jozefo Zamenhof al sia nevo, ni ne alvenos kun la lingvo al la celo, kiun ni ambicias, la celo estas ankoraŭ tre malproksima. Sed, same kiel la paŝtistoj, kiuj scias, kie troviĝas la akvoriĉa paŝtejo, ni devas klopodi por peli la ŝafaron, kiu nin ĉirkaŭas, laŭ la ĝusta direkto. Tia estas nia homa devo; tia estas via devo, kara mia nevo... mi estas certa, ke vi ne deflankiĝos de ĝi."
Kaj ni karaj legantoj, mi starigas la saman demandon al ni ĉiuj la posteuloj de Ludoviko Lazaro Zamenhof. Ĉu ni ne deflankiĝos de nia devo?