La triĝiba monto de Ferenc Szemlér tradukita el la hungara de Lenke Szász estas kortuŝa libro pri la hungara familio, kiu sojle de la unua mondmilito veturas al Kroatio, al ĉemara loko, kie la familiestro ricevis laboron en ŝipfarejo.
La viro planis veturi sola, sed la edzino insistis, ke ili veturu ĉiuj, ĉar unu el iliaj filoj estas malsana je pulmoj kaj restado ĉe la maro bone influos lian sanstaton. La virino sukcesis konvinki la edzon kaj ili kvinope - tri filoj kaj ili du - venis al Kroatio, al la laborloko de la familiestro.
Ili ekloĝis treege modeste, en malluma ĉambro, sed ja estis somero kaj infanoj pasigis la tempon ĉe la maro, nur dormis endome. Ĉi tie, en fama ĉemara ripozloko, la infanoj unuan fojon spertis kaj veran amikecon kaj seniluziigon. Ili konvinkiĝis, ke ne ĉiuj homoj estas egale bonkoraj, ke scipovas esti kruelaj rilate al malriĉuloj,
senkaŭze suspektante ilin pri ŝtelemo kaj aliaj malvirtoj. Tiu ĉemara paradizo daŭris bedaŭrinde nur unu monato (ili planis pasigi tie almenaŭ tri monatojn) ĉar eksplodis la unua mondmilito kaj kiel ĉiuj militoj neniigis ĝojon de infanoj kaj ĉagrenigis plenkreskulojn. Mi ne malkaŝos la tutan intrigon de la libro, mi rekomendas ĝin kiel bonan legaĵon.
Bone tradukita do oni legas ĝin kun vera plezuro.
