Trajn' nenien

Post la iom eksperimenta kaj “kosma” albumo Lingvo Intermonda, post la vere potenca kaj skua Rebela Sono jen nova disko de la finnlanda bando Dolchamar kun iom filozofia nomo Trajn' nenien. Notindas, ke la nomo rezultis ne nur filozofia, sed ankaŭ iusence (mis)aŭgura.

La domina stilo de la bando ĉi-albume iom kvietiĝis kaj, mi diru, “normaliĝis”, tiel ke rezulte ni havas pli-malpli popular-muzikan kolekton (kvankam kun disaj elementoj de skao, elektronika danc-muziko kaj eĉ kun iom da orienta aromo) — do, nek vere hiphopan, nek vere rokecan. La harmonioj kaj la muzika enhavo ĝenerale estas relative simplaj, kvankam la muzik-aranĝoj restas same variaj kaj eĉ iom pli vivaj. Jes ja, la sono entute estas plaĉa, sed kompare al la antaŭaj albumoj la bando perdis multe da originaleco kaj propra stilo — la albumo kiel tuto rezultis iom sensuka kaj grizeta. Eble oni povas paroli pri la serĉo/trovo de la nova stilo, sed en tiu nova rolo Dolchamar por mi persone aspektas malpli alloga kaj ekscita.

La tekstoj neniel riparas la situacion pri perdo de la “vizaĝo” de la bando. Kvankam ili temas pri tiel fekunda temaro kiel meditoj pri la vivo, pri la destino, pri la mond-percepto, foje ankaŭ pri la amrilatoj aŭ eĉ pri esperantumado, al ili mankas beleco, iu specifa “animo” aŭ klare pripensita mesaĝo. Preskaŭ ĉiuj tekstoj estas en la bona okazo nebulaj kaj abstraktaj, en la malbona okazo — terure naivaj. Kompense ili riĉas je iom riskaj formoj kaj malklaraj metaforoj. La poezian impotentecon de la albumo substrekas la fakto, ke en multaj kantoj la strofoj ripetiĝas parte aŭ plene (nur la voĉo de la kantisto estas ŝanĝata per diversaj komputilaj metodoj), dum unu komponaĵo prezentas eĉ tute senvortan kaj sufiĉe tedan klavo-premadon.

Memkompreneble, tra ĉiuj kantoj hantas la fantomo de adasismoj kaj mislokitaj akcentoj. La gramatiko kelkfoje lamas (“ĉu ni movas ien ajn?” anstataŭ la celita “moviĝas”, “krevita ŝuo”), ankaŭ la leksiko ie-tie prezentas iom kap-rompajn problemojn (ekzemple, mi certiĝis pri la senco de la vorto “frizuro” nur post la konsulto de mia franca-rusa vortaro). Malfeliĉe, eĉ la elparolo de la kantisto multloke estas netolereble senzorga: multaj konsonantoj estas “forglutitaj” aŭ kunpuŝiĝe misprononcitaj.

Tamen almenaŭ du komponaĵoj rimarkeble elstaras el la tuta albuma grizo. Temas pri la energie entuziasma M.T.R. (la frapaĵo “Ne haltu, motoro! Hot! Hoto! Motoro!” el tiu kanto havas multajn ŝancojn iĝi ne malpli populara, ol Ĉu vi pretas?, kiu sonis sur unu el la antaŭaj diskoj de la bando) kaj danciga -If-. La diskon garnas tekstolibreto, 11 mp3-dosieroj kun la karaokeraj versioj de la kantoj kaj enuiga (supozeble — iom haste farita) muzikvideo por la kanto Des pli.

Resume, mi atendis pli da bonaj impresoj de tiu disko. Ne eblas scii, al kiu direkto oni esperis direkti la “trajnon”, sed la direkto evidente estis elektita iom mise. Escepte de du kantoj la disko neniel elstaras eĉ sur la Esperanta muzika tereno (por ne paroli jam pri sennombraj muzikaj grupoj diverslandaj); kaj fone de la antaŭaj kreaĵoj de la bando ĝi eĉ evidente palas. Jen sincera konsilo por la fino: se vi ankoraŭ ne estas konvinkita fano de la bando kaj volas nur konatiĝi kun ĝi, prefere komencu per la antaŭaj albumoj.

Paŭlo Moĵajev