|
"The Beatles" muzik in Esperanto
|
|
Framasona anekdoto |  2008. №10 (168) |
Ĉu
iu memorfiksis la tagon, kiam Eduardo Vargas ekfreneziĝis (malaganoj,
antaŭ blasfemi, kontrolu, kiom akurate ridetoj dupunktkrampas post ĉiu
ŝerco)?!
Mi sentas min diskvalifikinda, fiaskinte identigi la frukton de posttagmanĝa hobio de anonima idioto (hazarde elŝutitan per reta interŝanĝilo eMule) kun vica koncepta solotronikido. Kiu do povus imagi, ke la plej intelekta komponisto de Esperantujo dum kelkaj jaroj apenaŭ rekoneble kovradis The Beatles, stampitan kiel idealo de vulgareco, en kutima sengitarara arabeska barokambienco kun prokrastaj sonefektoj, ornamita per primitiva pikselarto kun skemecaj siluetoj de l' flava submarŝipo kaj la liverpola kvaropo en Abbey Road, okulvitroj de la Majstro kaj la jaro 1886 (kiu signifas, ke Esperanto pli aĝas ol la dato de la publikiĝo)?!
En nova samnumera pliprofesia versio (pri kiu temas ĉi-recenze) — kvankam je kvin titoloj pli ampleksa, sed perdinta kelkajn briliantojn, inter kiuj la Esperanto-himno La Espero flamenkostile — Solo mastrinte larĝigis stereobazon kaj aldonis al sekvencitaj sintezaĵoj suplementajn partiojn, komplete atmosferiginte la sonon, krom Hieraŭ (Yesterday) kaj Devas esti tiel aŭ lasu tion tiel (Let It Be), pseŭdomonoaj kaj mezfrekvencaj, kun nostalgiaj vinilkrakoj de infaneco (en Sovetunio registraĵoj de The Beatles cirkulis plejparte en formo de radiografa samizdato aŭ rulbende, do ŝajne en la relative malriĉan Hispanion rokenrolo penetris similvoje).
Interesas, ke la lirikoj plejparte originalas, sed ĉifritas per strangaj rebusoj (amo al absurda poezio ekaperis ankoraŭ en PoLimoRFiA ArKiteKniA; la ortografio eĉ pli aĝas), ekzemple:
Yellow Submarine, en la maten' rundas la sun' blua maro jen en Liverpool, maŝino bruas kun energi iro submar' flava ŝipo jen…
La albumo dediĉitas al Aleister Crowley, hermesana ordeno La Ora Aŭroro, kun aludoj al Boleskine kaj Sgt. Pippro, do endas ĝin percepti ne kiel postmodernisman fimokon, sed daŭre kiel la mistikvojon de mistera hispana esoterulo.
Bedaŭrinde, la priskribo ne tiom perfektas, kiom ĉi psikedelsatanaĵo inteligenta — la plej interesa Esperanto-muziko depost La Bleka Forfikulo Kun Siaj Orelboristoj!