|
Karlo kaj Elegasto
|
|
Mezepoka nederlanda kavalirromano |  2012/10, p. 28 |
Efektive tre interesa libreto, romaneto verse verkita kaj tradukita. La temo estas iom granda: Reĝo Karlo la Granda dumnokte ricevas de Dio ordonon iĝi ŝtelisto. Plurfoje li ricevas tiun ordonon, ĝis li decidas obei ĝin. En arbaro li renkontas Elegaston, kiun li iam mispunis per senigo de lia grafostato. Elegasto konsekvence devis ŝtelistiĝi por sin vivteni. Obee al la dia ordono, Karlo amikiĝas kun Elegasto kaj kun li rompŝtelas. Montriĝas, ke Elegasto havas sorĉokapablon, kiu helpas ilin sukcesi. Reĝo Karlo ankaŭ informiĝas, ke li misjuĝis la senkulpan Elegaston; krome, ke viro nomita Egeriko planas murdi Karlon. Elegasto duelas kun Egeriko, kaj Egeriko mortas. Laŭ la tiama kredo, morto per duelo indikas verdikton de Dio, kaj venko pravigon fare de Dio.
La simplaj 1414 versoj de la poezia rakonto estas klaraj kaj senrimaj. La traduko tre facile legebla.
La originalo estas unu el malmultaj flandralingvaj tiaj verkoj kaj, kiel diras Gerrit Berveling, „unu el la plej belaj perloj de la mezepok-nederlanda literaturo” (p. 8). Miaopinie, certe li pravas.
Al tiuj, kiuj deziras legi vere ĉarman literaturaĵeton, mi forte rekomendas ĉi tiun.