|
Kaj staros tre alte...
|
|
Jeŝ la Mesio | 4 |
La heroo kaj ĉefa rolulo de Kaj staros tre alte estas Jeŝu bar Josef, pli konata sub la nomo Jesuo. Ne nur lia nomo havas nekutiman formon; ĉi tiu Jesuo neniel similas tiujn, kiujn oni renkontas en aliaj rekreoj de lia vivo. Li estas sentema kaj serioza, tamen normala homo. Nur unu apartaĵon li havas: ekde la infaneco li vidas ĉirkaŭ la homoj kolorojn (kiujn li poste lernas nomi aŭreolo), kiuj ebligas al li taksi ilian sanstaton kaj legi ilian karakteron. Post trejnado ĉe saĝulo, li lernas kiel ŝanĝi tiujn kolorojn por fari ŝajne miraklajn kuracojn.
Estante normala junulo, li havas normalan familion: patron Josef, patrinon Mirjam, kaj dekon da pli junaj gefratoj. (Lia preferata frato, Ŝimeon, nomas lin familiare Jeŝ.) La elstara personeco en tiu familio estas la respektata kaj bonkora patro; ne estas strange, ke Jeŝu serioze demandas sin, ĉu lia patro povus esti la atendata Mesio. Konstraste kun li, la patrino restas relative ombra figuro.
Kiel leganto, oni deziras identiĝi kun la ĉefa rolulo, kaj ĉar Jeŝu estas ne sanktulo, sed ordinara homo, estas facile tion fari. Oni sekvas liajn vojaĝojn kaj studojn, unue ĉe la saĝulo David ben Joab, poste kiel monaĥo en la religia komunumo Kumran. Tie, la leganto spertas kun li la nesekurecon de novulo dum la unuaj tagoj. Estas eĉ ioma dubo, ĉu li sufiĉe bone konas la hebrean por esti akceptita do ĉi tiu ne estas la Filo de Dio, sed ordinara junulo, kiu esperas eniri la komunumon, sed timas, ne senbaze, esti rifuzata.
Kiel iu ajn viro, Jeŝu havas bezonojn kaj dezirojn, kiujn li foje malfacile subpremas. Lia amo al Mirjam el Magdala daŭros ĝis lia morto, kaj ofte li sentas la tenton rifuzi sian altan destinon por ĝui familian vivon kun ŝi. Ŝia rolo inter liaj sekvantoj estas konvinke pentrita; malpli kredebla mi trovas la rakonton pri ŝiaj fruaj jaroj. En socio, en kiu knabinoj estis edzinigitaj eĉ dekdujaraj, estas eksterordinare, ke ŝia patro permesas al ŝi resti fraŭlina je dek ok jaroj; la fakto, ke li lasas la junan paron malkaŝe kunpromeni tra la stratoj de la vilaĝo, estas simple fantazia. Pli aĝa, ŝi mem estas preta defii la konvenciojn kaj ignori la suspektemajn rigardojn de langosvingaj najbaroj. Homoj povas permesi al si moki la konvenciojn nur en socio, en kiu tiuj konvencioj ĉiuokaze estas ŝanĝiĝantaj; sed en la Magdala de la 1a jarcento, la konvencioj estas ankoraŭ tiel firmegaj, ke junulinoj portas eĉ du vualojn, se ili devas aperi ekster sia domo.
Nur malrapide kaj malvolonte Jeŝu komencas suspekti, ke li mem povus esti la Mesio: tre malvolonte, ĉar li scias, ke alpreno de tiu rolo kunportos suferadon kaj morton. Lia evoluo de studema junulo ĝis respektata rabeno estas laŭgrada kaj konvinka. Komence la homoj emas malfavore kompari lin kun lia antaŭulo Joĥanan la Baptisto, sed iom post iom li akiras memfidon kaj aŭtoritaton. En tiu punkto la intrigo facile povus lami, ĉar finfine ja temas pri rakonto, kiun ni ĉiuj jam aŭdis. Kaj tamen la verkisto rezervas por ni plurajn neatenditajn evoluojn, tiel ke eĉ tiu bone konata intrigo enhavas novajn, surprizajn elementojn. La rezulto estas originala, sed ĝi samtempe akordiĝas kun la versio donita en la Biblio por krei koheran tuton.
Necesas klarigi, ke laŭ la enkonduko ĉi tiu libro estas traduko de longe perdita manuskripto verkita de Claudius Aurelius Maro, oficiro de la Roma armeo, kiu verkis la biografion de Jeŝu surbaze de multaj intervjuoj kun homoj, kiuj persone konis lin. Tiu ideo en si mem estas bona, sed ĝia traktado bedaŭrinde estas ne tute sukcesa. Aurelius malofte donas impreson esti vera Romano; pli ofte li rakontas per la aŭtoritata tono de ĉioscia (moderna) verkisto. Apendico, konsistanta el interŝanĝo de leteroj inter li kaj lia patro, nenion aldonas al la rakonto, kaj nur diluas la etoson kreitan de la efektive tre ŝoka kulmino.
Kontraste kun multaj lastatempaj verkoj, ĉi tiu libro estis verkita en lingvo, kiun mi rekonas kiel Esperanton. Laŭ mi la verkinto prefere estus evitinta vortojn prenitajn rekte el la angla lingvo kiajn pinka* kaj ŝedo**, sed bonŝance ili ne estis tiel multenombraj, ke ili detruus mian legoplezuron. Kelkfoje, sed ne sufiĉe ofte laŭ mia gusto, li uzas la rimedojn de Esperanto mem por krei pli originalajn formojn: trenvoĉi, lia ĉua vizaĝo, langosvinga.
Jen libro malbanala, kiu disvolvas laŭ nova kaj tute neatendita direkto rakonton malnovan kaj konatan. Precipe la priskribo de la lastaj tagoj de Jeŝu longe restas en la menso.
Notoj
* pinka: rozkolora
** ŝedo: kruda ekstera ŝirmejo; pli detale (laŭ la difino en PIV kaj NPIV): kruda ŝirmejo por brutoj, kamparaj uzaĵoj ks, konsistanta el tegmento subtenata de fostoj, ordinare sen flankmuroj.
Romano sendube bele skribita | aprilo 2008 |
Kaj staros tre alte... | novembro 2021 |
La temo de la romano (2006) estas inspirita de la vivo de Jesuo, unu el la grandaj figuroj de la homa historio. En la libro, Li estas nomata Jeŝu bar (filo de) Josef. Unua naskito, Li havos plurajn fratojn kaj fratinojn. Jeŝu vidas diverskolorajn aŭrojn ĉirkaŭ la homoj kaj pro ili. Li ekscias pri ilia sanstato kaj iliaj pensoj kaj interpretas tiujn kolorojn por sanigi, mense sendante al ili belajn kolorojn. Per tiuj koloroj la homo mem sin sanigas (sen interveno de iu Dio).
Plej interesis min en la libro la priskribo de la vivo de Jeŝu inter liaj 12-a kaj 30-a jaroj. Parto tute ne trovebla en la Biblio. La lasta parto precize rilatas la rolon de Kajfaso (estro de la pastroj) en la kondamno de Jeŝu, la ŝtelon de la krucumita korpo el la tombo kaj la enterigon en nekonatan lokon.
La libro estas bone konstruita kaj la legado estas tre flua kaj agrabla. Mi lernis plurajn vortojn: adobo, koterio, terebinto. Mi ankaŭ lernis, ke eblas verbigi la adverbon kial "kaj Josefo provis kialigi sian malpermeson al la filo per tute aliaj dokumentoj." (p 22).
Notindas, ke en 2010, la libro estis tradukita en la anglan kun la titolo Reductant Messiah.
Kaj staros tre alte... de Trevor Steele | julio 2018 |
Kiu estas la plej elstara persono iam ajn vivinta en nia mondo?
Eble ĉi tiu demando estas vana, pro la multeco de kriterioj kaj personaj sentoj, kiujn ĝi implicas. Certe ne ekzistas unuanimeco, ĉi-rilate.
Sed malmultaj homoj malkonsentus, sendepende de siaj religiaj, nereligiaj aŭ eĉ kontraŭreligiaj opinioj, ke Jesuo el Nazareto staras inter la unuaj. Pasis du mil jaroj post lia morto kaj la homoj plu pensas pri li, diskutas pri liaj ideoj kaj admiras liajn agojn. Lia vivo estis tiel eksterordinara, ke ĝis nun ĝi emocias kaj instigas. Oni faras filmojn kaj librojn pri li, unuj post aliaj. Oni celebras lian (supozatan) naskiĝdaton kun granda (parte komerca) festo. Jes, Jesuo estas granda famulo. Li estas tiel altira personeco, ke nia eminenta Esperantoaŭtoro Trevor Steele decidis reverki lian biografion, ĉi-foje en la formo de fikcia romano. En la serio "Originala Literaturo", Esperantomuzeo en Vieno publikigis en 2005 tiun veran perlon en nia lingvo.
Por konstrui la bonegan libron Kaj staros tre alte..., Steele imagis, ke manuskripto estis trovita antaŭ ne longe, en Romo. Ĝin verkis romia oficiro, tuj post la morto de Jeshu bar Josef, surbaze de intervjuoj kun samtempuloj. Temas do pri aŭdaca projekto: historiaj okazaĵoj miksiĝas kun fikciaj pecoj por formi fascinan vivrakonton. Jeshu estas montrata kiel relative "normala" homo (eble oni devus diri "paranormala homo"), kun tute homaj sentoj kaj profunde ama koro. La rakonto fluas ekde lia infanaĵo kaj sonas mirinde natura. Oni legas la libron kvazaŭ ĝi estus filmo. La enhavo transdonas edifajn ideojn, sen troa sentimentaleco kaj sen sektecaj influoj, tiel ke ĝi sonas akceptebla al ĉia leganto, kiu ajn estas lia (ne)religia sinteno. Oni povas resumi: libro tute ekumena, ĉar ĝi okupiĝas pri pura humanismo de granda homfiguro.
Ne necesas laŭdi la lingvon kaj la romanteknikon de Trevor Steele. Li jam firmiĝis inter niaj plej grandaj modernaj aŭtoroj. Mi tamen ne povas prisilenti lian obsedon pri konstanta uzado de la participa formo"-intus", kiu laŭ mia gusto foje pezigas kelkajn frazojn. Vidu unu ekzemplon sur paĝo 70: "Estintus ŝoko al Johhanan, se Jeshu marshintus tian distancon dum la sankta tago kaj ne partoprenintus en la sinagoga ceremonio." Ĉu efektive necesas tiaj vortkonstruoj?
Tamen, tiu detaleto tute ne makulas la verkon. Ĝi estas mirinde agrabla, pensiga, facile legebla kaj psikologie konvinka. Absolute rekomendinda libro!
Kaj staros tre alte | Novembro 2016 |